با بازگشایی پرده¬ها، دیگر نمانده تنی. لحظه¬ای درنگ آورد به رأفت دل هم اگر تیه خود است به رنج جان‌افزا. چه چاره مانده دگر، جز قدم برداشتن به سوی پستوها، رمل¬ها، خانه¬های کوچک شهرهای بزرگ؟ آن، به‌گرمی‌آینده آن، دل‌پذیر نفس‌یافته در میان جاودانگی، پایدار در گمراهی ترانه¬ها او که در اواخر مِه دلخوش بود [...]
عصر آرامش سن‌وسال بی‌تابیهای درون. شبهای آرام تابستان وزوز پشهها گرد لامپ؛ اینگونهام اما سنگین شده اینک، چون شمعی تنها، برای زینت یک میز؛ شمعی خاموش. این گونهام اینک دریایی از چوب. آغوش گشادهایم نیست. فرو ریخت در گودال این جنین مرده؛ غمهاش و انتظار شادی‌ش افتاد در آغوش چنبرزدهاش؛ او که مییافت اولین [...]
آتش سردت به نوازش همه بر جان ما کِشد، زخمهای سنگینش؛ تا به‌نواآمده چون من را بگیرد به یادبودهای کاشته در اشیاء. آیا میتوانی همراهیام کنی به آرامی؟ لازم است که مافهمی داشته باشیم از تهیترین رسوم خیال؛ چراکه زمان، نیمه شب، بر بالین ما حاضر خواهد شد؛ چون قاتلی سیاه پوش، چهره گرفته. [...]
پوسیده، بوق قطار در کوچههای تنگ. در تب آویزان از بوسهها، داغی باکرهای دارند؛ جاده‌های معروفة جنوب، میان لیزی پاها. تا کف کوچه، چاهی روشن از تیر به اندازۀ گامی‌ست، بینائی در اندام تو. پس از آن تیغِ روشناست؛ ریزنده، خونِ سپید، از سکوت، از بینائی تو. به میزبانی نوخاستگانی یا کچلهای میانسال. پوپکِ [...]
یک دستِ خفته بر آستانه چه می‌داند از انزوای گلوش که مرهم بگیرد از این سِیر مدام یا آن هم، به تفرّجِ ناب بر بالِ کبوترپوش؟ ترسش را که پیاپی در تکان پاهای محتضرش می‌ریزد، انگشتِ به‌پرسشش را در هوا می‌آمیزد؛ و از سکون هوا اجازة مرگ می‌گیرد. در پس‌وپیش‌رفتِ چشم‌هاش، غزل خداحافظی از [...]
بایدم آموخت، تابستان هرزه را تن ِبوسیده از رؤیای دوباره در آبهای عصر تابستان را. بایدم آموخت، تمنای یادآوری‌ست خود سکوت پیش از ترک مسافران. دیگر خشکیدهام، در چمن یادها، به عمر همین درة بلند، در صدای تصادفی سنگریزههای سقوط. کسی اما نخواهد دید فضای بی‌کرانه را. در سکوت و تاریکی. کسی اما نخواهد [...]
سالهاست در کنار پنجره ایستادهام تنها به تماشا؛ از غروبی زودرس تا شبانی کوتاه برای دیدن رمههایی که بر میگردند؛ و آسمان را در زوزههای بلند بدرقه میکنند. زمستان بود و سنگهای بزرگ روخانه در مادیترین حالت خود به سر میبردند. آب یخ‌زده بود و قندیلهای آویزانِ یخ، کودکان را شگفتزده میکرد. برف، برآمدگی [...]
به سور میروند اشیاء در این دو چشم بی‌طراوت. دو چشم به آغاز دوبارة انسانی در مرگ را به‌لبخند، نشستنها. دیده بگردان، برای آن دو چشم سرد؛ بارورند اسکلتهای فلز از فراز باروها. باد افتاده میان برجهای شیشهای برگهای شکسته در اشیای ناسور؛ غول برخاست از لولههای کوچک چون بی‌انتهاست، تفنن چشم برای ابر [...]
آن كس كه در تمامي رنگها به تبحّر رسيده است؛ منشوري دارد بر لبها، وَ سيلِ برنواخت افتاده كه نور ميشكند، گلهاي اين شهر را، در باد كاشتهست و پنجرههاي هفت رنگ. هرچند اين قصر بزرگ است؛ راوي ميداند با قهر، نقشة اتاق يا دشنهاي كه بر زخمها افتاده را در كجاي زمان، تعبيه [...]
در ساعات رنج، بی تردید لحظات آدمی مخدوش است. درساعت دیگر نیز . همیشه هجوم می آورند جانوران توحش بر خطوط ترسیمی . دیده باشید شاید شما هم، سه مثلث لاغر را؛ همیشه باهمند و همیشه ناساز، بی خنده، بسیار ریاضی وار؛ جوری که می شد ندیدشان. چند وقتی آزرده خاطر و شَل برای [...]
