شبِ ستارگان و مِه، صدای گاوی که ماغ می¬کشد در گورستان، شبِ پَهن، کلماتِ تنومندِ ایستاده، در ارتفاع ارزان شاخه¬ها، بادِ بارور، مرگ مسیح را بر بینایی‌ام کشاند. لم داده به راحتی، در فکر خدایان باران با انگشت¬هاش بلند، به لمس بتان. خطر خواهم کرد در این معماری کودکانه، به آفرینش انگشتانی، مخاطره‌جو. عشقه‌های [...]
همچنان¬که مرگِ اشیاء در آستانه¬ست، زمان نیز برای ما بهره¬ای نخواهد داشت. ناپایدارست ذات لحظه، مثل ذات هر چیز دیگر. قرار بر گسترش ایده بود تنها، در ابتدا. چیزی که قدم بزند باید، در مرزهای هیچ. پس جمعِ جوان ما تصمیم داشت به‌خود بگیرد؛ صورت¬های مجسمه بگیرد به خود. عکس با پس زمینة طبیعی؛ [...]
تقدیم به آنانی که از سل می‌میرند یا از جنگ زدودة شرمم در سیاهی ظالم از خطوط پیشانی؛ چراکه رنگینم به مرگ. جدا افتاده رنگ، از نور زرد؛ چراکه شیشه¬های شکسته قامتم به مرگ بر بال گریه¬ها پرواز خواهد کرد. در تشویش مدام روزها، میلیون¬ها ستاره مرور خواهد شد. سرت را بگردان و ببین [...]
«تقدیم به لولی و ویراستار» تابِ سرزمین¬های وسیع بی‌فعل، بی‌کار؛ پرصفت و ملول، کلّی و خالی چون گذشته چون او. به جفای تازه¬تر هرروز خیس و تَر، برای اوج. شلوغ این روزهای شهر دانه¬های افتاده، بوستان¬های وسیع، در، قدم‌زدن¬هام کنار پیاده‌روها؛ دررفتن¬هام از همه جا. همه¬اش توی خیال و لب چربی پرلذت زیر پوست. [...]
خوشبختی اما چون رؤیایی در آینده ظهور می¬کند برما. ایستاده¬ام در میان روز؛ ایستاده¬ام در درون خورشید. پریدند روزی سه گورخر، پای یکی افتاد اما، در دهان شیر. ایستاده¬ام در میان قلّة کوه ایستاده¬ام در درون برف. می¬رفتند روزی سه دختر، پای یکی اما، سُر خورد روی یخ. ایستاده¬ام در میان خیابان. ایستاده¬ام در درون [...]
عصر آرامش سن‌وسال بی‌تابیهای درون. شبهای آرام تابستان وزوز پشهها گرد لامپ؛ اینگونهام اما سنگین شده اینک، چون شمعی تنها، برای زینت یک میز؛ شمعی خاموش. این گونهام اینک دریایی از چوب. آغوش گشادهایم نیست. فرو ریخت در گودال این جنین مرده؛ غمهاش و انتظار شادی‌ش افتاد در آغوش چنبرزدهاش؛ او که مییافت اولین [...]
آتش سردت به نوازش همه بر جان ما کِشد، زخمهای سنگینش؛ تا به‌نواآمده چون من را بگیرد به یادبودهای کاشته در اشیاء. آیا میتوانی همراهیام کنی به آرامی؟ لازم است که مافهمی داشته باشیم از تهیترین رسوم خیال؛ چراکه زمان، نیمه شب، بر بالین ما حاضر خواهد شد؛ چون قاتلی سیاه پوش، چهره گرفته. [...]
بایدم آموخت، تابستان هرزه را تن ِبوسیده از رؤیای دوباره در آبهای عصر تابستان را. بایدم آموخت، تمنای یادآوری‌ست خود سکوت پیش از ترک مسافران. دیگر خشکیدهام، در چمن یادها، به عمر همین درة بلند، در صدای تصادفی سنگریزههای سقوط. کسی اما نخواهد دید فضای بی‌کرانه را. در سکوت و تاریکی. کسی اما نخواهد [...]
سالهاست در کنار پنجره ایستادهام تنها به تماشا؛ از غروبی زودرس تا شبانی کوتاه برای دیدن رمههایی که بر میگردند؛ و آسمان را در زوزههای بلند بدرقه میکنند. زمستان بود و سنگهای بزرگ روخانه در مادیترین حالت خود به سر میبردند. آب یخ‌زده بود و قندیلهای آویزانِ یخ، کودکان را شگفتزده میکرد. برف، برآمدگی [...]
به سور میروند اشیاء در این دو چشم بی‌طراوت. دو چشم به آغاز دوبارة انسانی در مرگ را به‌لبخند، نشستنها. دیده بگردان، برای آن دو چشم سرد؛ بارورند اسکلتهای فلز از فراز باروها. باد افتاده میان برجهای شیشهای برگهای شکسته در اشیای ناسور؛ غول برخاست از لولههای کوچک چون بی‌انتهاست، تفنن چشم برای ابر [...]
